De dag van Jasper
Jasper Knoester is de decaan van de Faculteit Wiskunde & Natuurwetenschappen. Hoe gaat het met hem, wat doet hij precies en hoe ziet zijn dag eruit? In elke nieuwsbrief geeft Jasper een inkijkje in zijn leven.
'Drie keer oefenen en dan heb je ook wat: de uitreiking van de eredoctoraten verliep vlekkeloos'
Vrijdag 7 februari 2025
‘Ik ben vroeg op voor een feestelijke dag. Vandaag vieren we onder het motto De Tijd Vooruit de 450ste dies natalis van de universiteit, iets waar we uiteraard enorm trots op zijn. In Groningen heb ik elf jaar geleden het 4de eeuwfeest mogen meemaken. Het was een prachtige gelegenheid, maar Leiden blijft toch mooi de oudste universiteit van het land!
De viering van de dies is pas vanmiddag, maar ik ga voor acht uur naar Leiden, want ook in de ochtend staat er veel op het programma. Ik ga bepakt met feestkleding op weg. Decanen worden geacht een rokkostuum te dragen onder hun toga, overdag met een zwart vest en in de avond wit. Ik heb eraan moeten wennen, maar inmiddels vind ik ook deze rare traditie van onze universiteit zijn charme hebben en doe ik er vrolijk aan mee. Uiteraard alles afgemaakt met glimmende lakschoenen! Die had ik voor het laatst toen ik zes was, toen met veel trots; inmiddels denk ik anders over dit soort “bling-bling” en zie ik het maar als deel van de folklore.
Ik ben om half negen op het Rapenburg, waar ik vanuit onze faculteitskamer online werkoverleg heb met twee promovendi in Groningen. Het heeft mijn voorkeur ze op vrijdag in persoon te spreken in Groningen en ook het groepsseminar mee te maken, maar vandaag kan dat uiteraard niet. Kai is met de laatste wijzigingen in zijn proefschrift bezig en zal in juni kunnen verdedigen. Gijsbert is pas in zijn tweede jaar. Hij heeft afgelopen week mooie vorderingen gemaakt. We zitten dicht bij de oplossing van een interpretatieprobleem dat hem de afgelopen weken heeft beziggehouden.’
-
De fotograaf gefotografeerd (Monique Shaw zet Jasper Knoester op de foto terwijl hij haar fotografeert) -
De jeugd op het podium - dit zijn de kinderen uit de klassen die meededen aan Meet the professor -
V.l.n.r. Jasper Knoester, Kelly Chibale en Gilles van Wezel
‘Om half elf start in de Pieterskerk de generale repetitie voor de dies. Omdat ik betrokken ben bij de uitreiking van het eredoctoraat van Kelly Chibale, ben ik hierbij. Het is leuk om al te zien wat er vanmiddag gaat gebeuren en mee te maken hoe alle sprekers goed worden voorbereid en geluid en beeld minutieus worden afgestemd. De uitreiking van de drie eredoctoraten wordt liefst drie keer geoefend, voordat de juiste positie van stoelen en personen op het podium is gevonden. Hopelijk gaat het vanmiddag gesmeerd; aan het oefenen kan het niet liggen. Onderdeel van het oefenen is ook een luidruchtig protest, voor alle aanwezigen een hevige schrik, maar rector Hester Bijl reageert goed.
Hierna ga ik snel terug naar onze faculteitskamer, waar ik online overleg met promovendus Marick heb. Hij werkt inmiddels buiten de academie, wat het schrijven van zijn laatste hoofdstuk flink heeft vertraagd, maar we concluderen blij dat de laatste wijzigingen nu gemaakt kunnen worden. Hierna lunch ik snel en handel ik nog wat e-mails af voor ik me omkleed in rokkostuum en toga en me voeg bij het cortège. De tocht naar de Pieterskerk is veel prettiger dan vorig jaar. Toen stortregende het en liep iedereen met paraplu. Prinses Beatrix, alumna en eredoctor van de universiteit, eert ons met haar aanwezigheid. De viering verloopt prachtig en de oefening voor protesten in de kerk was gelukkig voor niets. Alle sprekers zijn boeiend en vlot, er zit een goed tempo in het geheel. Ook de uitreiking van de eredoctoraren gaat goed, tenminste op het podium voelt het alsof het gesmeerd gaat. Het meest geniet ik van het muzikale intermezzo, de mix van klassieke zang van Celeste da Vinci met rap door Jon Chase. Prachtig en heel knap!
Na afloop is er een levendige receptie. Het is erg druk en ik doe er een half uur over voor ik eindelijk mijn partner Xuefei tegen het lijf loop, die de viering ook heeft meegemaakt. In de avond gaan we nog naar het diner, wat geslaagd is, maar rond half elf gaat de kaars uit en gaan we naar huis. Dat daar zeven tienermeiden zich zitten “in te drinken” voor een nachtje uit, is een rumoerige verrassing, maar zij zijn evenzeer verrast door ouders die in galakleding binnenkomen. Om half een gaan de meiden naar de stad en kan ik naar bed. Het is mooi geweest en een prettig idee dat het morgen zaterdag is: niets om vroeg voor op te moeten staan. Terwijl ik lakschoenen en rokkostuum weer voor een jaar opberg, denk ik met bewondering aan onze voorzitter Annetje Ottow. Zij ontvangt morgen de alumni en moet maar liefst vier speeches houden. Het was schitterend vandaag, maar één dag dies vieren is voor mij echt genoeg!’