Christel: Uit de impasse
Tijdens een etentje met een paar afgestudeerde, werkloze vrienden ontstond vorige week ineens een confronterende situatie. Vriendin M. (ontwikkelingssociologie), vriendin J. (Chinees), geliefde J. (Egyptologie) en ikzelf zaten aan tafel met een 17-jarige oud-collega van de laatste J. Deze jongen informeerde beleefd bij ons wat we hadden gestudeerd, en wat je er daarna mee kon doen. Een doodse stilte daalde over de tafel neer. 'Die vraag stellen wij hier niet in dit huis!' riep ik paniekerig, terwijl ik snel de borden vulde om de aandacht af te leiden.
Mijn vrienden zijn allemaal hardwerkende, ambitieuze, intelligente mensen. Ze zitten vol energie en goede ideeën en hebben zin om aan het werk te gaan. Helaas voor hen -en voor mij- is het dankzij de recente bezuinigingen één grote stoelendans geworden in de (culturele) arbeidswereld. Gezelschappen en theaters worden ontbonden, en hun voormalige werknemers in de PR [tien jaar ervaring] azen net zo hard op die baan op www.culturelevacatures.nl als ik [6 maanden ervaring]. Ook de vacatures voor de uitgeverswereld vragen steeds 'minimaal vijf jaar ervaring'. Mijn stage van vier maanden zet dus geen zoden aan de dijk, hoe enthousiast mijn brief ook is. De werkgever hóeft eenvoudigweg geen gok te nemen met een net afgestudeerde academica. Er staan honderden sollicitanten met betere connecties en meer ervaring naast me.
Niet echt CV building material
Als ik nu de balans opmaak wordt me zo langzaamaan duidelijk dat ik me in een impasse bevind. Mijn eisen worden steeds lager. Waar ik vlak na mijn stage overtuigd was van mijn ambities richting de uitgeverijenwereld zonken mijn verwachtingen gestaag via 'iets met literatuur' naar 'het liefst iets met tekst'. Omdat ik te weinig ervaring heb, krijg ik geen baan, maar op deze manier krijg ik ook nooit ervaring. De bekende vicieuze cirkel. Ik heb een baantje dat ervoor zorgt dat ik de huur kan betalen, maar die ik tegelijkertijd ook makkelijk kan achterlaten, mócht die droombaan zich aandienen. Niet echt CV building material dus.
Waar wil ik heen, en wat moet ik daarvoor doen?
Na een halfjaar dictaten uittypen en processtukken inscannen op de Zuidas, en op de 'werkloze' dagen netwerken en sollicitatiebrieven schrijven, besef ik dat er iets moet veranderen. Een opiniestuk in de Volkskrant gaf me de benodigde schop onder de kont. In een verhelderend betoog beschreef Fleur Wirtz dat carrièrestartende vrouwen vooral zichzelf in de weg lopen. Zodra er geen eisen van buitenaf meer gesteld worden slaan de twijfels toe, en blijft ze onzeker over welke richting in te slaan. Door geen duidelijke ambitie voor ogen te hebben blijft de vrouw aanmodderen. Dit in tegenstelling tot de succesvolle man - aldus Wirtz op 14 februari van dit jaar. Ik realiseer me dat het inderdaad mijn gebrek aan een duidelijk omlijnde ambitie, en de daarbij ontbrekende daadkracht, is die me in deze impasse houdt. Waar wil ik naartoe? Mijn ambities liggen diep onder het drijfzand van mijn zelfbeeld, wat het het afgelopen halfjaar is geworden, en met veel moeite trek ik ze eruit.
Keuzes maken
Mijn ambitie is nog steeds om redacteur te worden bij een enerverende uitgeverij. Als ik dat weer helder voor ogen heb, kan ik ook beter bedenken welke stappen ik moet doen om daar te komen. Stap één: keuzes maken en dingen opofferen en niet bij de telefoon blijven wachten. Vanaf maandag lever ik mijn goede salaris en vrije tijd in om een halfjaar aan de slag te gaan op een werkervaringsplek op de redactie van Uitgeverij Meulenhoff Boekerij. Wat ik ervoor terugkrijg? Een hele berg nieuwe energie, boeiende dingen om te leren, interessante collega's, en uitdagend en leuk werk. Ik kan weer verder.
Christel Meijer, Bachelor Film- en literatuurwetenschap in 2008, Master Literary Studies in 2012.
Tip van de Loopbaan Service
Het is lastig om in zo’n onzekere periode bij je eigen wensen en ambities te blijven. Goed dat Christel opnieuw de tijd heeft genomen om stil te staan bij waar ze komende tijd echt op in wil gaan zetten; werken bij een uitgeverij. Het is ook echt een moedig besluit om een “veilige”baan op te zeggen en in te ruilen voor een werkervaringsplek. Het werkt wel het beste om toch weer iedere keer moeite te blijven doen voor wat je écht wilt, ook als dat soms betekent dat je er iets voor op moet geven of soms teleurstellingen moet verwerken.
Belangrijk bij het aangaan van een werkervaringsplaats is wel dat je met betreffende werkgever bespreekt wat jouw doelen zijn en of het mogelijk en reëel is deze te verwezenlijken. Je doet tenslotte zelf een hele investering. Blijf dus tijdens je werkervaringsplaats jouw doelen bespreken en nastreven. Zo doe je die waardevolle ervaring op.
Loes Nordlohne, Loopbaancoördinator Faculteit der Geesteswetenschappen